Manon de Boer

De Boer bevraagt met haar films het medium film. Wat is monteren in film? In Presto. Perfect Sound (2006) zien we opnames van violist George van Dam die een stuk van Béla Bartok speelt. Gewoonlijk wordt bij het opnemen van klassieke muziek in verschillende geluidsopnames geknipt en geplakt om zo tot een perfecte take te komen. De Boer hanteert voor Presto. Perfect Sound dezelfde werkwijze. De film is geknipt zijnde een muziekstuk. We horen een perfecte Bartok, maar zien daardoor wisselingen en haperingen in het beeld. Het muziekstuk valt met zichzelf samen, het beeld niet.

Verhaallijnen en tijdspannes. Samenvallen in plek en tijd. Chronologie en geheugen. Het zijn terugkerende elementen in de films van De Boer. In Sylvia Kristel – Parijs (2003) brengt De Boer Kristel in beeld terwijl ze vertelt over de periode dat ze in Parijs woonachtig was. De gesprekken en opnames vonden plaats in 2001 en 2002. In de film hoort de toeschouwer eerst het verhaal uit 2002 en dan pas dat uit 2001.

Doordat het latere verhaal gedetailleerder is, wordt door de manier waarop De Boer kiest de film te monteren, zowel het geheugen van de toeschouwer als van Kristel zelf bevraagt. De beleving van hoe iets in de herinnering plaatsvindt, staat eveneens centraal in Dissonant (2010). Hierin is te zien hoe danseres Cynthia Loemij in haar herinnering danst op een vioolsonate van Eugène Ysaÿe.

De Boer studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1985-1990) en aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (1990-1992). Ze maakt onderdeel uit van het productie- en distributiecollectief Auguste Orts, dat ze in 2006 oprichtte samen met Herman Asselberghs, Sven Augustijnen en Anouk de Clercq. Werk van De Boer was te zien op biënnales in Venetië, Berlijn en São Paulo, en maakte tevens deel uit van dOCUMENTA(13) in 2012.