Maaike Schoorel

Dit wordt bewerkstelligd door het feit dat Schoorels schilderijen in eerste instantie monochroom lijken te zijn – meestal zwart of wit. Het duurt even voordat de kijker kan thuisbrengen wat hij ziet en ontdekt dat er wel degelijk meerdere kleuren in het werk aanwezig zijn. Dat toetsen verf bovendien een figuratieve voorstelling suggereren en dat glimmende epoxyhars en opgeruwde olieverf voor verschillende texturen zorgen.

Hoeveel aanwijzingen heeft een toeschouwer nodig om een beeld te kunnen onderscheiden? Hoeveel kun je weglaten? Schoorel reduceert het beeld en speelt met focus. Op een sjaal komt soms meer nadruk te liggen dan op een gezicht. Ze verdunt de verf met terpentine en brengt verschillende transparante lagen aan die samen vage contouren, schaduwen en schimmen verbeelden.

Schoorels werk herbergt een spanning tussen zien en ervaren. Hoe verandert de ervaring van de waarneming naarmate de toeschouwer meer of minder ziet? In tegenstelling tot de hedendaagse beeldcultuur, die gedicteerd wordt door snelheid en zichtbaarheid, vereisen Schoorels schilderijen tijd en concentratie. De ogen van de toeschouwer moeten zich eerst aanpassen aan haar wereld om te ontdekken hoe klodders, vegen en toetsen verf hen een richting op sturen.

Schoorels onderwerpen zijn klassiek. Ze schildert landschappen, (groeps)portretten en stillevens. Tijdens haar academietijd gebruikt ze foto’s uit glossy’s als uitgangspunt, maar ook snapshots gemaakt door mensen die ze kent en foto’s uit haar eigen familiealbums dienen als inspiratie. Later in haar carrière gebruikt Schoorel haar zelfgemaakte foto’s en laat ze zich inspireren door herinneringen en dromen.

Schoorel studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (1994-1998) en aan Royal College of Art in Londen (1999-2001). Tentoonstellingen van haar werk waren zien in onder meer te het Frans Hals Museum (Haarlem), Stigter Van Doesburg (Amsterdam) en Maureen Paley (Londen).