Phillip Akkerman

Het levert hem het onderwerp op dat hij tot op de dag van vandaag tekent en schildert: het zelfportret. In 1981 schrijft hij hierover in zijn dagboek: “Zelfportretten: O.K. Het is cliché, het is te bedacht, het is niet nieuw, het is academisch, het is nageaapt. Maar: IK WIL HET DOEN!”

Aanvankelijk legt Akkerman zichzelf vast zoals je dat bij een zelfportret verwacht, met een blik in de spiegel om te controleren of alles klopt. Gaandeweg wordt het schilderij belangrijker dan het spiegelbeeld. In het begin is ook het concept – de keuze om voor de rest van zijn leven zelfportretten te maken – belangrijker dan de uitwerking. Geleidelijk aan gaat het hem steeds vaker om het maken van een ‘mooi schilderij’.

Akkermans zelfportretten zijn te herkennen aan de geconcentreerde, serieuze blik – de blik van een kunstenaar die aan het werk is. De begrenzing van het zelfportret als genre stelt hem in de gelegenheid eindeloos te experimenteren.

Het is een beperking die tot vrijheid leidt: de manier waarop Akkerman zijn spiegelbeeld in verf vangt, varieert van realistisch tot uiterst fantasievol, van pointillistisch tot kubistisch en van een intens donker tot aan een knallend kleurenpalet. Akkerman maakt voor zijn tekeningen en schilderijen gebruik van uiteenlopende materialen, onder meer potlood, zwart krijt, waterverf, gouache, eitempera en olieverf passeren de revue.

Akkerman studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (1976-1978) en volgde de postacademische opleiding De Ateliers (1979-1981). Zijn werk was onder meer te zien in Teylers Museum (Haarlem), de Kunsthal (Rotterdam) en het Noordbrabants Museum (Den Bosch).