Jan van Munster
Warmte en kou, spanning en ontlading, zichtbaarheid en onzichtbaarheid, licht en donker: tegenstellingen staan centraal in het oeuvre van beeldend kunstenaar Jan van Munster (Gorinchem, 1939).Van Munster wordt vaak de ‘energie-kunstenaar’ genoemd, zelf geeft hij de voorkeur aan de term kortsluiting boven energie. Het gaat hem om het contact tussen twee punten met een elektrische spanning. De ruimte en het contact tussen twee mensen valt daar eveneens onder.
Zijn onderzoek naar energie en kortsluiting vertaalt zich in uiteenlopende projecten en werken waarvoor Van Munster verschillende materialen gebruikt. Hij werkt onder meer met licht, magneten, warmte, graniet en ijs. In de serie Brain Waves worden de energiegolven in zijn hoofd, verkregen door een EEG (elektro-encefalogram), het materiaal waarmee hij aan de slag gaat. In neon zien we de uitkomst van de stroomschokjes die door Van Munsters hersenen zijn gegaan: een tekening van wat er in zijn hoofd gebeurt. De granieten sculptuur Accu voor vijf vingers (1995) vertegenwoordigt het idee van samengebalde energie. In een gepolijste bol, met een diameter van 1.70 meter, heeft hij vijf gaten gehouwen die uitnodigen om, zoals de titel doet vermoeden, je vingers in te steken.
“Ik wil in mijn werk het onzichtbare laten zien”, zegt Van Munster.
De granieten sculptuur Accu voor vijf vingers (1995) vertegenwoordigt het idee van samengebalde energie. In een gepolijste bol, met een diameter van 1.70 meter, heeft hij vijf gaten gehouwen die uitnodigen om, zoals de titel doet vermoeden, je vingers in te steken.
“Ik wil in mijn werk het onzichtbare laten zien”, zegt Van Munster. Een goed voorbeeld daarvan is zijn werk Tears from heaven. Hierin laat Van Munster middels een compressor een metalen staaf gedurende de dag bevriezen. De compressor wordt ’s nachts uitgezet. Wat er gebeurt is dat de zoutkristallen die zich overdag op het metaal hebben gevormd, gaan smelten. Deze ‘tranen’ worden opgevangen en zijn te proeven door de bezoekers van de tentoonstelling. Drinkbare luchtvochtigheid.Van Munster volgde zijn opleiding aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1955-1957) en aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs in Amsterdam (1957-1960). Hij was docent aan de Willem de Kooning Academie (1974-1976), De Ateliers (1970-1973) en de Academie voor Kunst en Vormgeving in ‘s-Hertogenbosch (1978-1988). Van Munsters werk was te zien in het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans Van Beuningen (Rotterdam), het Van Abbemuseum (Eindhoven) en het Kröller-Müller Museum (Otterlo).
Volgende kunstenaar: John Appel
John Appel studeerde Klassieke Talen aan de Vrije Universiteit en studeerde in 1987 af aan de Filmacademie in Amsterdam. Hij heeft meer dan 40 documentaires gemaakt zowel voor de bioscoop als tv. Hij heeft een persoonlijke stijl ontwikkeld, dicht bij zijn hoofdpersonen, gebaseerd op wat hij noemt 'emotionele research'. Zijn films zijn veelvuldig nationaal en internationaal bekroond, o.a. de IDFA Award for Best Feature Length Documentary (1999) voor zijn portret van volkszanger André Hazes, Zij gelooft in mij. Deze film was ook de grootste documentaire bioscoophit in Nederland van de afgelopen 50 jaar. Zijn film The last victory (2003) werd o.a. genomineerd als Best European Documentary. In 2009 won hij o.a. de IDFA Award for Best Dutch Documentary voor zijn persoonlijk film The Player, over de goklust van zijn vader. Wrong Time, wrong place (2012), over de rol van het toeval in het Noorse drama rond Anders Breivik, was de openingsfilm van IDFA. Recentelijk maakte hij Eritrea Stars (2015), over het gevluchte nationale voetbalelftal van Eritrea, en Magie van de Montage (2015), over artistieke en ethische dilemma's in de montagekamer.
Johan Appel is mentor bij internationale workshops, o.a. het Greenhouse Development Programme voor filmmakers uit het Midden-Oosten, en Aristoteles Workshop in Roemenië. Hij geeft masterclasses over de hele wereld en was jurylid bij grote festivals als IDFA, Karlovy Vary en Visions du Reël.
